Gönüllerimize Rahmeti İlâhiye inmesi için Allahu Teâlâ’nın bizi sevmesi lazım. Rahmeti, Allahu Teâlâ, ancak sevdiği gönüllere verir. Allahu Teâlâ emrine muhalefet eden, yasaklarından sakınmayan kullarına bu rahmeti vermez. Çöllere vermediği gibi.
Bizim gönüllerimize rahmetin gelmesinin bir sebebi var.
Şimdi sizin, güzel bir değirmeniniz var. Çok güzel, modern yapmışsınız. Her şeyi yerinde… Ama elektriği yok, suyu yok. İşe yaramaz bu değirmen. Bu değirmen işe yarar mı?
Bizim gönüllerimiz de var ama o gönüllerde Allah’a dönüş yok! Kaç tane kim bilir, kaç tane boşa geçmiş Kadirler. Hep boşa geçmiş. Şimdi yine bu gün geldi. Yine boşa geçerse vay halimize. Aklımızı başımıza alalım da Allah’ın sevdiği, razı olduğu kul olalım.
Allahu Teâlâ günde kaç defa gönlümüze nazar ediyor. O gönülde Allah sevgisi varsa, Allah korkusu varsa oraya rahmetini indiriyor. O gönül gelişip, güzelleşiyor. Derken Allah’ın sevgili, bahtiyar kulu olaraktan dünyadan çekip gidiyor.
Ama eğer Allah korkusu yoksa… Dünyaya bağlanmış bir gönül. Namazda kusur var, oruçta kusur var… Memleketimizde bir adet var, Ramazan bitince bütün ibadetleri de bitirirler. Olur mu böyle şey? Bütün zamanlarda bu ibadetler bizim boynumuzun borcu değil mi?
Allah (cc) hepimizi affetsin. Bu mübarek Kadir hürmetine, Kur’an hürmetine, Sevgili Peygamberimiz hürmetine, her şeyi nesi varsa onların hürmetine bizi affetsin de şu Kadir’in kıymetini bilip, Allah’a iyi sarılan, Allah’ın sevgili bir kulu olmaya çalışan bahtiyarların arasına cümlemizi kabul etsin.
Mehmed Zahid Bursevi